“Lime tekulune, ma-la tef’alün”[1]

Kendin yapmadığın, niçin yazarsın…

Münafık sahtekâr, Kur’an’da mel’un

Amelin riyayla, için bozarsın…

İbadet ve ihlâs, taat yok ise

Gayret ve haysiyet, cihat yok ise

Yalan haram hile, bid’at çok ise

Sen beden kabrinde, ruha mezarsın…

Güzel ahlak edin, tersliği bırak

Mazluma yakın dur, zalime ırak

Üstatlık taslarsın, olmadan çırak

Boş gurur havayla, şişer azarsın… 

Dürüst ol, doğruluk: iman tohumu

Her hayırlı hizmet, hikmet doğumu

Vücut mu beslersin, yoksa ruhu mu

Niye sen hayra kör, şerre nazarsın… 

Daim Hak’kı gör, halk; fani görüntü

Temiz kal, aziz dur; olma süprüntü

Gelse de nefsinden, Şeytani dürtü

Uyma sabreyle ki, manen uzarsın… 

İsrafta hayır yok, hayırda israf

Şeytan sevindirir, boşuna masraf

Her yerde adil ol, herkese insaf

Gerekliyken tutup, kuyu kazarsın… 

Hayra düşmanlıktır, şerre yandaşlık

Haksızlığa susmak, dilsiz şeytanlık

Güçlüye yaranmak, pis şarlatanlık

Zayıfa bağırıp, parlar kızarsın… 

Hakkı tebliğ; Milli Çözüm Dergisi

İlim amel makam, Rabbin vergisi

Gurur değil şükür, ahlak nergisi

Küçük tümsek iken, sanma Hazar'sın[2]…